คำว่า ความอัปยศ และ ความอับอาย บางครั้งใช้แทนกันได้โดยไม่ต้องกังวลมากโดยเฉพาะในภาษาอังกฤษแบบพูดหรือแบบวาจา อย่างไรก็ตาม มีความแตกต่างกันมากระหว่างคำและการใช้คำในภาษาอังกฤษทั้งแบบเขียนและแบบวาจา เป็นความจริงที่ในบางบริบท ความอับอายและความอับอายสามารถแลกเปลี่ยนกันได้ แต่เนื่องจากคำสองคำที่แยกจากกัน มันหมายถึงอารมณ์ที่แตกต่างกัน
บทความนี้จะช่วยให้คุณเข้าใจการใช้งานที่เหมาะสมและความหมายของคำที่ใช้กันทั่วไปทั้งสองคำนี้ บทความนี้เน้นถึงความแตกต่างและความหมายของคำศัพท์ทั้งสอง และช่วยให้คุณเข้าใจข้อกำหนดของทั้งการใช้ตัวอย่างและตารางอธิบาย
ความอับอายและความอับอาย
ความแตกต่างระหว่างความละอายกับความอับอายคือความอัปยศแสดงให้เห็นว่ามีต้นกำเนิดมาจากคำโบราณที่หมายถึง "การปกปิด" ด้วยเหตุนี้ คำว่า ความอัปยศ จึงแปลว่า "การปกปิดตัวเอง" เป็นความรู้สึกของมนุษย์ที่แทบจะควบคุมไม่ได้ ในขณะที่ความเขินอายเป็นอารมณ์ที่อธิบายถึงความไม่สบายใจและความอึดอัดใจในสังคมของคุณในสถานการณ์หรือช่วงหนึ่ง แม้ว่าความอับอายจะทำให้เกิดความละอาย แต่สิ่งที่ตรงกันข้ามกลับให้ความหมายที่ผิดกับข้อความนั้น
ความหมายของคำว่า 'อัปยศ' ตามพจนานุกรมภาษาอังกฤษของ Oxford คือ 'ความรู้สึกเจ็บปวดจากความอัปยศอดสูหรือความทุกข์ที่เกิดจากจิตสำนึกของพฤติกรรมที่ผิดหรือโง่เขลา' และ 'สถานการณ์หรือพฤติกรรมที่น่าเศร้าหรือเสียใจ' ตามความหมายในสมัยโบราณ ความอัปยศมักถูกใช้เป็นอารมณ์เพื่อปกปิดหรือซ่อนจากมวลชนหรือสถานการณ์ใดๆ เนื่องจากการตระหนักรู้ในตนเองหรือความรู้สึกผิด ตัวคำเองมีระดับอารมณ์มากมาย และอธิบายถึงสถานการณ์หรือแนวความคิดที่ไม่สบายใจเนื่องจากการกระทำของตนเอง ความรู้สึกผิดหรือความผิดพลาด
เมื่อพูดถึงคำว่า 'ความลำบากใจ' มักใช้เรียกขานกันมาก เนื่องจากคำนี้อธิบายสถานการณ์ต่างๆ ในชีวิตของเราได้อย่างสมบูรณ์แบบ เช่น “ ฝูงชนมองและหัวเราะเยาะฉันเมื่อเดินผ่านไปมา ตลกดี แต่ฉันอายมาก” ประโยคนี้อธิบายว่าความเขินอายไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เป็นลบหรือความรู้สึกผิด เช่น ความรู้สึกผิด ความอับอายอาจเกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ ซึ่งมักจะมาบรรจบกับความหมายที่ชัดเจนของความอึดอัดและความอึดอัดทางสังคม เนื่องจากการตีความและความคล้ายคลึงกันบางอย่างจึงมักสับสนกับคำว่า "ขี้อาย" และ "อับอาย"
ตารางเปรียบเทียบระหว่างความละอายและความอับอาย
| พารามิเตอร์ของการเปรียบเทียบ | ความอัปยศ | ความอับอาย |
| ความหมาย | คำว่าอัปยศแปลว่า "ปกปิดตัวเอง" อย่างชัดเจน เป็นความรู้สึกของมนุษย์ที่แทบจะควบคุมไม่ได้ | ความรู้สึกประหม่าหรือความอึดอัดในสังคมที่ทำให้เกิดความอึดอัดในสถานการณ์ |
| นิรุกติศาสตร์ | ภาษาอังกฤษแบบเก่า sc(e)amu (นาม), sc(e)amian 'รู้สึกอับอาย', ต้นกำเนิดดั้งเดิม; เกี่ยวข้องกับชาวดัตช์ schamen (กริยา) | ต้นศตวรรษที่ 17 ในความอับอายจากความอับอายของฝรั่งเศส จากความอับอายของสเปน |
| ต้นทาง | มีการใช้คำว่าอัปยศตั้งแต่เริ่มภาษาอังกฤษแบบเก่าและแบบละติน | มาจากคำว่า embarrass ซึ่งเป็นคำที่ค่อนข้างใหม่กว่าในภาษาอังกฤษแบบละติน |
| การออกเสียง | ออกเสียงว่า "ชยัม" | ออกเสียงว่า “อืมมบารูห์สมุห์นท์” |
| ตัวอย่าง | น่าเสียดายที่บาร์ข้างถนนถูกปิดลง ความอัปยศเกิดจากความรู้สึกผิดในตัวคุณ | ความเขินอายทำให้ฉันต้องเลิกเต้น เธอหน้าแดงด้วยความเขินอาย |
ความอัปยศคืออะไร?
คำศัพท์ภาษาอังกฤษของอ็อกซ์ฟอร์ดกำหนดความอัปยศเป็นความรู้สึกที่ไม่พึงประสงค์ของความอับอายหรือความเศร้าโศกที่เกิดจากการรับรู้ถึงพฤติกรรมที่ไม่ถูกต้องหรือโง่เขลาตลอดจนเหตุการณ์หรือพฤติกรรมที่น่าเศร้าหรือสำนึกผิด ความอัปยศมักใช้เพื่อปกปิดหรือซ่อนจากผู้คนหรือสถานการณ์ใด ๆ เนื่องจากการตระหนักรู้ในตนเองหรือความสำนึกผิดตามคำจำกัดความโบราณ
นอกจากนี้ยังมีแนวโน้มที่จะประสบทั้งความอับอายและความอัปยศอดสูในเวลาเดียวกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์ที่พบว่ามีคนนำเสนอข้อมูลที่ไม่ถูกต้องหรือโกหกเกี่ยวกับบางสิ่งที่มีพื้นฐานมาจากข้อเท็จจริงหรือเป็นความจริงอย่างเด็ดขาด
สถานการณ์ภายนอก เช่น ปัจเจกบุคคล อาจทำให้บางคนรู้สึกละอาย ไม่ว่าพวกเขาจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม ในสถานการณ์ปกติ ใครบางคนอาจถูกทำให้อับอายและอับอายด้วยการกระทำหรือคำพูดของพวกเขา ซึ่งเรียกว่า "อับอาย" นอกจากนี้ “การแบกรับความรู้สึกละอาย” ไม่ได้แปลว่า “สำนึกในความผิดของตน” เสมอไป แต่จำเป็นต้องเข้าใจว่า 'การทำให้อับอาย' บุคคลอื่นเป็นการกระทำที่สร้างความเกลียดชังและความอัปยศอดสูซึ่งส่งผลให้เกิดผลตามมา
คำว่า 'อัปยศ' มีความหมายลึกซึ้งและด้วยเหตุนี้จึงไม่สามารถสับสนกับคำว่า 'อับอาย' ใกล้เคียงได้ การใช้คำนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก และดังที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ นี่คือคำที่อธิบายสถานการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้แต่ไม่สบายใจที่เราเผชิญในชีวิตประจำวันของเรา
ความอับอายคืออะไร?
ความอับอายคือความรู้สึกที่บุคคลหนึ่งมีหากเขาหรือเธอรับรู้ว่าสิ่งที่เขาหรือเธอทำนั้นไม่เป็นที่ยอมรับในวัฒนธรรมหรือสังคมในลักษณะที่ไม่เข้มงวด ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ทำให้เกิดการสูญเสียศักดิ์ศรีจำนวนหนึ่งและเพิ่มความอึดอัด
ความอับอายและความอับอายมีความคล้ายคลึงกันอย่างน่าทึ่ง แต่มีลักษณะที่แตกต่างกันสองประการ: ความอับอายสามารถเกิดขึ้นได้จากการกระทำของแต่ละบุคคลที่เข้าใจและเข้าใจในตัวคุณเองเท่านั้น แต่ความอับอายไม่ได้เกิดขึ้น นอกจากนี้ ความอับอายเป็นผลจากพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมทางสังคม แม้ว่าจะไม่ได้ถูกตำหนิตามหลักจริยธรรมก็ตาม
ความอับอายอาจไม่ใช่การทำร้ายตัวเองเสมอไป ต่างจากความอับอาย แต่ความรู้สึกผิด นอกจากสถานการณ์ที่ 'ถูกกำหนด' อย่างเป็นกลางแล้ว แทบจะเป็นการทำร้ายตัวเองเสมอ ความอับอายอาจเป็นความรู้สึกส่วนตัวอย่างมาก ซึ่งเกี่ยวข้องกับธรรมชาติของใครบางคน เช่น ในสถานการณ์ที่การพิจารณาอย่างไม่พึงปรารถนาหรือบ่อยครั้งเกินไปในประเด็นส่วนตัวทำให้เกิดความอับอาย
ผู้ที่มีความซับซ้อนที่เหนือกว่าและเชื่อว่าตนเองสมบูรณ์แบบสามารถผ่านช่วงความลำบากใจนี้ไปได้ในบางช่วงของชีวิตและอาจถึงตายได้ รายงานระบุว่าหลายคนมีความกลัวหรือความอับอายขายหน้าซึ่งส่งผลให้พวกเขากลายเป็นมนุษย์ที่ต่อต้านสังคมและไม่เข้าสังคมในชีวิตประจำวัน
ความแตกต่างหลักระหว่างความอับอายและความอับอาย
บทสรุป
คำศัพท์ทั้งสองคำนี้ใช้กันทั่วไปในชีวิตประจำวันของเรา อย่างไรก็ตาม คำทั้งสองมีความหมายต่างกัน สาเหตุของความอับอายหรือความอับอายอาจแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล แต่คำว่า "ความอับอาย" อาจส่งผลให้ทุกคนรู้จัก ในขณะที่ "ความอับอาย" มักขึ้นอยู่กับไลฟ์สไตล์และบุคลิกภาพของแต่ละคน
ความรู้สึกเขินอายคล้ายกับหน้าแดง มันเริ่มจางลง เมื่อคุณเชื่อมโยงสถานการณ์ที่น่าอับอายกับคนที่คุณเป็น สิ่งนั้นอาจกลายเป็นความละอายได้ การใช้สลับกันในบางครั้งอาจให้ความหมายที่ผิด
